MEMLEKETİM?!

Gitme!Uzun zaman oldu zaten uğramayalı sen çorak toprağına memleketimin.Gitme,bir tebessümlük daha kal öyle.Hatırlarız elbet gelişini,mevcudiyetini,bekle...

Sokağın köşebaşında saklambaç oynayan çocuğu arıyorum,annem mutfakta yemek masası kuruyor muhtemelen,komşu teyze elinde sıcak poğaçalarıyla çıkar şimdi kapı önüne,biz koşar sarılırız birbirimize.Anımsıyorum mutluluk,bekle...Hayır,sorma bedenim nerede,ruhum hala geçmişte işte.Kıymet bilmez değilim ben,gitme!Bak,o masum gülüşümü yerleştirip yüzüme,derin bir nefes çekip ciğerlerime koşturuyorum özgürce,kimseyi duymadan.

Cansız bedenleri örten sisle boğulmuş sokağın ortasındayım.Kardeşliğin cenazesi kalkan...Karanlık çöker doğru düzgün sabah olmadan.Kaldıracak gücü yok gözlerimin kanlı tabloyu.Katil duyguların kokusu sinmiş üstümüze.Hayır,o sokak ortasındaki ben değilim.

Otur mutluluk başucuma.Senle yeşerteceğim annemle birlikte diktiğimiz o küçük fidanları,senle dolduracağım günlüğümün boş kalan sayfasını.Kırmızıyı sevmem ben,senle boyarım çizdiğim çiçekleri.Ha bir de,şu dinmeyen silah sesleri de ürkütüyor beni nicedir.Şöyle rengarenk havai fişeklerin sesi gelsin kulağıma,gökyüzünü boyayan.Sen dahilsen güzel yaşamak,gitme!

Bir çocuk,elinde paramparça bez bebeği...O bez parçasına kenetlenmiş sımsıkı,sanki o kurtaracakmış gibi onu.Gözleri niye dolu dolu?Hangi nedeni saysam?Evde pişmeyen yemeğin burnuna gelen kokusunu mu,alamadığı yeni oyuncağın olmayan parasını mı,oynadığı oyunları unutuşunu mu,yüreğindeki merhametin insanlığa büyük gelişini mi,yoksa oyunlar oynayamadığı sokağa adım atamayışını mı?

Mutluluk diyorum,eksiğiz hayli.Ben çırpınıyorum hayallerime düşen gerçeğin gölgesinde.Ben sığındım gözkapaklarımın bahşettiği karanlığa ama sığınabildiği bir limanı kalmadı milyonlarcasının.Çıkmazlar çoğalıyor zaman geçtikçe.Zaman mı dedim?Ben bilmem ki nedir zaman.Sahi,dindi mi silah sesleri,bitti mi paylaşamamazlıkları,gömdüler mi nefretlerini,terk etti mi lüzumsuz apaçıklığı hayallerini?

Ah benim dört yanı hayat kokan memleketim!Ab-ı hayat sunduğun nehirlerin niçin kurudu böyle?Kadının gözyaşı doldurmadı mı kuruyan ırmaklarını?Benim buğday kokan Anadolu'm...Kapladı mı geniş düzlüklerini Anadolu çocuğunun güzel sevgisinin kokusu?Yoksa açsam gözlerimi hala kurak mıdır toprağın?Korkuyorum,uyanmak istemiyorum.Neler oluyor,var mı güzel haberler oralardan?

Ben topladım hayal kırıklıklarımı,yeni hayaller kurdum.Sildim gözyaşlarımı,umutlarımı da yanıma alıp geliyorum.Ben kurdum daha güzel çatılısını yıkılan evinin.Olmasın artık karanlıklar,yetti kederi ne göğüslediğin.Ezgisini duyarız aşkı anlatan bülbülün şarkısının.Severiz öyle güzel,öyle derin...Biz bir sarılsak sararız yaralarımızı,çizeriz göğün en tepesine güneşi.Ne yalanlar kalır dostum,ne nefret ne de acı.Hele şu köşeyi dönsek kuracak yeniden oyunlarını çocuklar,bir pazar sabahı neşesi renklendirecek kahkahaların etrafı.Diktiğimiz fidanlar boy verecek,yeşerecek doğa baharla,baharına yakışacak mutlulukla boyadığım çiçekler,isim vereceğiz bez oyuncaklarımıza,çiçekler toplayıp annemize koşacağız dere kenarlarından.

Gel mutluluk!Dön gittiğin yerden ve kal artık.Unutmadık güzel günleri.Bu memleket özledi seni.

Benim memleketim...Karıştırıyorum,şu içinde bulunup uyanamadığım mı yoksa gözlerimin önünde belirip de dokunamadığım mı?

MEMLEKETİM?